De misvatting over diabetes type 2
Het is een veelgehoord misvatting: diabetes type 2 wordt veroorzaakt door een combinatie van factoren zoals overgewicht, te weinig beweging en ongezond eten. Hoewel deze elementen zeker een rol spelen, missen ze de kern van het probleem. De gangbare uitleg, volgens het Diabetesfonds, schetst een beeld dat de werkelijke oorzaak negeert: een chronisch verhoogde bloedsuikerspiegel en de onderliggende insulineresistentie.
Het verhaal van insuline: waar gaat het mis?
De gangbare informatie stelt dat het lichaam bij diabetes type 2 "niet meer goed reageert op insuline of te weinig insuline aanmaakt." Dit is op zichzelf waar, maar het is een gevolg, geen oorzaak. Insuline is het hormoon dat suiker uit het bloed naar de cellen brengt. Wanneer iemand gedurende lange tijd een dieet volgt dat rijk is aan suikers en bewerkte koolhydraten, moet de alvleesklier constant extra insuline produceren om de bloedsuikerspiegel onder controle te houden. Dit leidt tot een aandoening die insulineresistentie heet. De cellen worden minder gevoelig voor insuline en hebben steeds meer van dit hormoon nodig om hun werk te doen. De alvleesklier werkt in het begin harder om dit te compenseren, maar raakt uiteindelijk uitgeput. Hierdoor daalt de insulineproductie en blijft de bloedsuiker permanent te hoog, wat uiteindelijk leidt tot de diagnose diabetes type 2.
De oorzaken en behandeling: van symptoom naar kernprobleem
De gangbare lijst van risicofactoren zoals overgewicht, ongezond eten en te weinig beweging zijn direct gekoppeld aan insulineresistentie. Het is essentieel om te begrijpen dat deze factoren niet willekeurig zijn, maar de insulinegevoeligheid van het lichaam direct beïnvloeden. De traditionele behandeling focust op medicatie en eventueel insuline-injecties. Dit pakt echter alleen de symptomen aan door de bloedsuiker te verlagen. Een fundamentele verandering van levensstijl, met name de aanpassing van het dieet zoals keto en carnivoor dieet, kan de insulineresistentie aanpakken en is in sommige gevallen bewezen effectief om de ziekte te remmen of zelfs te keren.
Het uiteindelijke gevolg: chronisch verhoogde bloedsuiker
De langdurige strijd van het lichaam tegen insulineresistentie heeft uiteindelijk één onvermijdelijk gevolg: een chronisch verhoogde bloedsuikerspiegel. Jarenlang probeert de alvleesklier dit probleem te compenseren met extra insuline, maar wanneer de cellen dit hormoon blijven negeren, leidt dit tot een constant overschot aan glucose in het bloed. Deze aanhoudend hoge bloedsuikerspiegel is het directe resultaat van de onderliggende insulineresistentie. Het is de indicator die de medische wereld gebruikt voor de diagnose, maar het is cruciaal te begrijpen dat het slechts het eindresultaat is van een dieperliggend metabolisch probleem.
